Arealo de melo verde markita. la ruĝo estas la arealo de Azia melo (Meles leucurus) kaj la turkiso de Japana melo (Meles anakuma)
Aliaj Vikimediaj projektoj
Sistematiko en Vikispecioj
Komunejo pri Melo
v•d•r
La melo (Meles meles) estas mamulo, kies piedoj kaj ungegoj estas plataj fosiloj; ĝi havas maldelikatan grizblankan hararon kun brunnigraj sektoroj en harlongo. Sur la kapo ĝi havas blankajn kaj nigrajn striojn kaj kompare kun aliaj musteledoj ĝi estas relative dika, ankaŭ la irmaniero memorigas pri ursido.
Tiuj bestoj vivas en Eŭropo kaj Azio el Skandinavio kaj Hispanio al Japanio kaj suda Ĉinio. Ties vivejo estas ĉefe arbaroj en valoj, sed ankaŭ proksime de terkultivejoj kaj farmoj.
Enhavo
1Aspekto
2Kutimaro
3Reproduktado
4Meloj kaj homoj
5Referencoj
6Vidu ankaŭ
7Eksteraj ligiloj
Aspekto |
La korpo de melo estas inter 80 kaj 100 cm longa kaj 10 ĝis 20 kg peza. La hararo estas densa kaj krispa kaj la besto hirtigas ĝin kiam timemas, tiele ĝi ŝajnas pli granda. La kapo estas blanka sed kun du larĝaj nigraj strioj el la oreloj al la muzelo kie situas la okuloj apenaŭ videblaj sur tiu nigra fono; ankaŭ la oreloj estas ene de la nigraj strioj, sed tiuj videblas pro iliaj blankecaj supraj bordoj. Ankaŭ la tuta suba parto estas nigra el kio videblas en normala sinteno la kruroj. La vosto estas mallonga kaj blankeca.
Kutimaro |
La nutraĵojn ĝi serĉas nokte, per siaj plataj piedoj disfosas la grundon, renversas putrajn arbostumpojn, elfosas etajn bestetojn ĉefe vermoj, kio konsistigas la duonon de la dieto, sed ĉefe dum seka epoko ĝi manĝas ankaŭ insektojn (larvojn de vespo), limakojn prenitajn el la arboŝelo, ranojn, malgrandajn mamulojn, ovojn de birdoj nestumantaj surgrunde, kadavraĵojn, kaj la menuon kompletigas per arbaraj fruktoj ĉu naturaj kiel rubusoj ĉu kultivataj kiel pomoj, radikoj, fungoj. Temas pri videble varia dieto.
En la tero ĝi fosas sistemon de koridoroj, eĉ 10 m longajn kaj 5 m profunde; la tuta etendo povas atingi ĝis 70 m en tri etaĝoj. Ĉe la fino ĝi havas kavan kuŝejon, kie la melo kaŝas sin dumtage, travintras kaj la femalo naskas idojn. Ili kovras sin la koridoroj kaj ĉefe la ĉambroj per seka pajlo kies amasetojn povas ili treni dum centoj da metroj.
Ili vivas kutime en familiaj grupoj konsista el ĉirkaŭ 3 inoj, 2 aŭ 3 virmeloj kaj unu hegemonia virmelo, kiu pariĝas kun preskaŭ ĉiu ino atingebla. Virmeloj defias sin unu la alian, konstante; post akra kverelo foje venkita masklo abandonas la grupon kaj setlas aparte.
Tiu palearktisa specio estas timida kaj timema besto, kiu preferas subteran vivon. Ili malbone vidkapablas, kaj orientiĝas per tuŝo kaj flaro. Dumtage ili restas en la nestotruo, tre ofte gratante sin.
Reproduktado |
Pariĝado okazas ĉefe printempe, sed foje eĉ ĝis komenco de aŭtuno. La fekundigita ovo restas en trankvilo kaj nur en decembro komencas evolui. Post 7 semajnoj naskiĝas 2 ĝis 4 idoj kaj plej ofte 3, kies okuloj malfermiĝas post 28-30 tagoj kaj ekvideblas la kapaj strioj. La femalo mamnutras 2 monatojn, post duonjaro la melidoj memstariĝas. Ankaŭ la masklaj idoj kverelas kiel preparo al la plenkreska vivo, kie ili devos defendi sian hierarkion. Krome la 3 idoj estas filoj ne nepre de la sama patro, kvankam ili naskiĝis samtempe, kio plibonigas la ĝeneralan genetikan kondiĉon.
Meloj kaj homoj |
El la melfelo estas produktataj brosoj kaj penikoj. Ĉiujare estas dekmiloj da meloj ĉasitaj, unue temis pri sporto, poste oni ekprotektis la specion, kaj tiam oni pluĉasas ilin kiel supozata protekto al supozataj damaĝoj en kultivoj, kvankam la homa mortigado ĉefe okazas sur ŝoseoj (ĉirkaŭ la kvaronon de la specio homoj mortigas). Antaŭe la naturaj predantoj estis ursoj kaj lupoj; nuntempe homo. La specio ne tiom damĝas la kultivojn, ĉar ankaŭ forigas multajn damaĝajn bestetojn; krome ili helpas per siaj elfositaj koridoroj kaj manĝado de semoj distribuon de specioj, kiel ekzemple la natura ĉerizarbo en Britio.
Malnova kruela "distrado" estis en Eŭropo tio, kion nomatas en Anglio badger baiting: oni ligas melon per kateno kaj atakigas ĝin per vico de hundoj, kiuj enviciĝas sinsekve por ataki ĝin kaj esti ĉiam "freŝa", dum la melo estas pli kaj pli malfreŝa kaj vundita. Fine kiam ĝi ne plu kapablas lukti, kaj "doni spektaklon", oni mortigas ĝin. Tiu "ludo" estis malpermesita ne pli frue ol 1973 en Anglio, kaj fakte plu estas praktikata kontraŭleĝe. Alia maniero mortigi melojn, kiu ankaŭ estis malpermesita de tiu leĝo (kaj kiu ankaŭ pluiras kaŝe) estas la elfosado de meloj en siaj ternestoj.
Referencoj |
Portalo pri Zoologio
Televida programo de BBC.
Vidu ankaŭ |
Kameropso
Kopetdagaj duonarbaroj kaj arbarstepo
Melo en la Vikimedia Komunejo (Multrimedaj datumoj)
Kategorio Melo en la Vikimedia Komunejo (Multrimedaj datumoj)
Melo en Vikispecioj (Kolekto pri ĉiuj vivantaj estuloj)
Angolan Slender Mongoose (G. flavescens) • Somalian Slender Mongoose (G. ochracea) • Griza galerelo (G. pulverulenta) • Helrufa galerelo (G. sanguinea)
Hela genoto (G. abyssinica) • Dikvosta genoto (G. angolensis) • Rufa genoto (G. rubiginosa) • Kamerunia genoto (G. cristata) • Punktetita genoto (G. genetta) • Liberia genoto (G. johnstoni) • Leoparda genoto (G. maculata) • Pardina genoto (G. pardina) • Akva genoto (G. piscivora) • Reĝa genoto (G. poensis) • Densmakulara genoto (G. servalina) • Haŭsa genoto (G. thierryi) • Tigromakulita genoto (G. tigrina) • Grandringa genoto (G. victoriae)
.everyoneloves__top-leaderboard:empty,.everyoneloves__mid-leaderboard:empty,.everyoneloves__bot-mid-leaderboard:empty{ margin-bottom:0;
}
4
I'm referring to Picard, Riker, Data, Worf, Geordi, Dr. Crusher, Wesley Crusher, Chief O'Brien and family, Deanna Troi, Guinan. I know Picard and Worf show up on DS9, though I haven't seen it myself. I'm curious what happened to the characters after that last episode of TNG?
star-trek star-trek-tng
share | improve this question
edited 10 hours ago
Ham Sandwich
6,051 2 25 75
La berlina muro ĉe Bethaniendamm, 1986 La berlina muro aŭ simple la muro [1] , nomita ankaŭ "kontraŭfaŝisma remparo" en propaganda lingvo de la iama Germana Demokratia Respubliko, estis parto de la interngermana limo, kiu dividis de la 13-a de aŭgusto 1961 ĝis la 9-a de novembro 1989 okcidentan Berlinon de la orienta parto de la urbo kaj de la ĉirkaŭa tereno de la GDR. Ĝi estis unu el la plej famaj simboloj de la malvarma milito kaj de la disdivido de Germanio. Pli ol simpla muro, la berlina muro estis fakte tuta defendokonstruaĵo kun du muroj, ena malplena strio, rondirvojo, gardturoj kaj alarmsistemoj. Dum la provo transiri la severe garditan limon al okcidenta Berlino multaj homoj estis mortigitaj. La preciza nombro de viktimoj estas pridisputita kaj ne certa; la nombroj anoncataj varias inter 86 kaj 238 mortintoj. La malplifortiĝo de Sovetunio kaj la politiko de liberigo gvidita de Miĥail Gorbaĉov ebligis al la orientgermanoj faligi la 9-an de novembro 1989 l
Flugkoridoroj dum la blokado de Berlino La Berlina aerponto estas la provizigo de okcidenta Berlino per aviadiloj fare de la aliancanoj inter la 23-a de junio 1948 kaj la 12-a de majo 1949 dum la blokado de Berlino fare de la sovetia armeo. Enhavo 1 Historio 1.1 La aerkoridoroj 1.2 Unuaj flugoj 1.3 Plibonigo de la aerponto 1.4 Fino de la aerponto 1.5 Rozinbombiloj 1.6 Bilanco 2 Flughavenoj 2.1 Berlino 2.2 Okcidenta Germanio 3 Aviadiloj de la berlina aerponto 4 15-a datreveno de la aerponto 5 Bibliografio 6 Referencoj 7 Eksteraj ligiloj Historio | General Lucius D. Clay, militguberniestro de la usona okupadzono Jam antaŭ la berlina aerponto estiĝis la malgranda aerponto . La estro de la sovetia militadministracio en Germanio, Vasili Daniloviĉ Sokolovski, ordonis la 1-an de aprilo 1948, kiel reago al la konferenco de Londono inter britoj, francoj kaj reprezentantoj de Benelukso pri aligo de Germa
