Epoko de Edo
Historio de Japanio |
---|
|
|
La epoko de Edo (japane: 江戸時代 [edo ĝidai]) estas la epoko de la japana historio inter 1603 kaj 1868. Ĝi estas unu el la 14 tradiciaj epokoj de la japana historio kaj nomita laŭ la tiama efektiva ĉefurbo, Edo (la nuna Tokio).
Ĝi estas la plej longa seninterrompa pacperiodo de iu ajn lando en la moderna mondo.
Eventoj |
1600: Batalo de Sekigahara okazis, kaj venkis Tokugawa Ieyasu
1603: Tokugawa Ieyasu iĝis ŝoguno, kreante la ŝogunan registaron de Edo
1603: Kabuko (teatro) estis fondita de la ŝintoisma pastrino Okuni
1609: Malfermo de la haveno Hirado al nederlandanoj
1612: Tokugawa Ieyasu malpermesis la kristanan religion
1613: Unua angla komercejo en Hirado
1614: Tokugawa Ieyasu persekutegas kristanojn
1614: Vintra sieĝo de Osaka
1615: Somera sieĝo de Osaka
1615: La dinastio Toyotomi estis neniigita de Tokugawa Ieyasu post kapto de la kastelo de Osaka
1623: La angloj forlasis la komercejon en Hirado
1628: Nur ĉinoj kaj nederlandanoj rajtis komerci en Nagasaki (en insulo Deĵima konstruita tie)
1629: Leĝoj pri la militistaj domoj (Buke ŝohatto)
1635: Enkonduko de la sistemo sankinkotaj (regulaj restadoj de la dajmjo en Edo)
1638: Fermo de la landlimoj
1640: Portugalaj senditoj, venintaj por diskuti novajn komercajn aranĝojn estis murditaj
1641-1642: Malsatega periodo mizerigis Japanion
1657: La granda incendio en Edo mortigis pli ol 30 000 homojn
1703: La granda tertremo de Kanto mortigis 30 000 homojn
1707: Erupcio de Monto Fuĝi
1720: Permeso importi okcidentajn verkojn senrilataj al kristanismo
1792: Rusoj malsukcesis starigi komercajn rilatojn kun Japanio
1854: Komandanto Matthew Perry devigis la registaron malfermi havenojn al komerco
1855: La 11-an de novembro, tertremo mortigis 10 000 homojn en Tokio
1867: Restarigado de Mejĝi, t.e. fino de epoko de Edo