Generacio de la 27a






Lorca, 1934




Statuo al Rafael Alberti


Per la termino generacio de la 27a aŭ generacio de 1927 oni konas serion de poetoj hispanaj de la 20a jarcento kiu famiĝis en la kultura etoso ĉirkaŭ la jaro 1927,[1] reference al omaĝo fare al Luis de Góngora kiu celebriĝis tiujare en la Ateneo de Sevilo pro la tria centjariĝo de lia morto en kiu partoprenis majoritato de la poetoj konsiderataj kutime ties membroj.




Enhavo






  • 1 Pri la koncepto generacio


  • 2 La komponantoj de la grupo


  • 3 La tendencoj de la 27a


  • 4 Poetaro


  • 5 Notoj


  • 6 Bibliografio


  • 7 Eksteraj ligiloj





Pri la koncepto generacio |


La koncepto generacio estis pridisputita, ĉar ĝi estas historiografia kaj la enhavataj aŭtoroj ne nepre plenumas la kriteriojn kiujn Julius Petersen atribuas al tiu koncepto; temas pli bone dirite pri "generacia grupo" de aŭtoroj kaj tiele oni parolas ofte pri grupo de la 27a. Tamen la etikedo "generacio" estas amplekse akceptita, kvankam kun limigo diversa kaj polemikiga, kaj oni proponis la aliajn nomojn: Generacio Guillén-Lorca; Generacio de 1925 (aritmetika averaĝo de la dato de publikigo de la unua libro de ĉiu aŭtoro); Generacio de la Avangardoj; Generacio de la amikeco; Generacio de la Diktaturo (pro Primo de Rivera, ne pro Franco); Generacio de la Respubliko (pro la Dua Hispana Respubliko), ktp.



La komponantoj de la grupo |




Monumento al Gerardo Diego, ĉe la strato Pío Baroja, antaŭ la Kantabridomo, Madrido.


La kutime menciita poetaro de la grupo de la 27a limiĝas al dek aŭtoroj: Jorge Guillén, Pedro Salinas, Rafael Alberti, Federico García Lorca, Dámaso Alonso, Gerardo Diego, Luis Cernuda, Vicente Aleixandre, Manuel Altolaguirre kaj Emilio Prados, sed estis ankaŭ multaj aliaj verkistoj, novelistoj, eseistoj kaj dramaturgoj kiuj apartenas al ĝi, el Max Aub al aliaj pli aĝaj, kiaj Fernando Villalón, José Moreno Villa aŭ León Felipe, kaj aliaj pli junaj, kiaj Miguel Hernández, kiu plej ofte (eble erare) estas enkadrita en la unua generacio de postmilito, krom aliaj aŭtoroj kiaj José María Quiroga Plá. Aliaj verkistoj estis forgestitaj de la kritikistaro, kiaj Concha Méndez, poetino kaj verkistino de teatro, Rosa Chacel, Juan Larrea, Mauricio Bacarisse, Juan José Domenchina, José María Hinojosa, José Bergamín aŭ Juan Gil-Albert. Ankaŭ oni parolas pri la alia generacio de la 27a, laŭ nomigo fare de unu el ties komponantoj, nome José López Rubio, kiu estis formita de humoristoj disĉiploj de Ramón Gómez de la Serna, nome Enrique Jardiel Poncela, Edgar Neville, Miguel Mihura kaj Antonio de Lara, «Tono», verkistoj kiuj dum la postmilitoi formis la redaktoteamon de La Codorniz...


Krome ne la tuta literatura produktado de la 27a estis verkita kastililingve; kelkaj verkis en aliaj lingvoj, kiaj Salvador Dalí aŭ Óscar Domínguez, kiuj verkis en franca, aŭ en angla, kiaj Felipe Alfau; krome aliaj nehispanaj verkistoj kaj artistoj ege rilatis kaj aktivis kadre de la generacia agado aŭ stetiko, kiaj Pablo Neruda, Vicente Huidobro, Jorge Luis Borges aŭ Francis Picabia.


Menciindas ke la Generacio de la 27a estis fenomeno ne nur madrida, ses serio de kernoj kreativaj dise tra la tuta Hispanio kaj interplekte rilatitaj inter si. Krom la madrida kerno, la plej gravaj estis tiuj de Malago, ĉirkaŭ la revuo Litoral, Sevilo, ĉirkaŭ la revuo Mediodía, kaj Kanario, ĉirkaŭ la revuo Gaceta de Arte; kaj enkalkulante aliajn minorajn kernojn sed gravajn en Galegio, Kantabrio, Katalunio kaj Valadolido.


Menciindas ankaŭ ke kelkaj membroj de la grupo kultivis aliajn artajn fakojn, kiaj Luis Buñuel, kinisto, K-Hito, karikaturisto kaj distristo, Salvador Dalí kaj la superrealistaj pentristoj, Maruja Mallo, pentristino kaj skulptistino, Benjamín Palencia, Gregorio Prieto, Manuel Ángeles Ortiz, Ramón Gaya kaj Gabriel García Maroto, pentristoj, Ignacio Sánchez Mejías, taŭrludisto, aŭ Rodolfo Halffter kaj Jesús Bal y Gay, komponistoj, la Halffter (Ernesto kaj Rodolfo), Juan José Mantecón, Julián Bautista, Fernando Remacha, Rosa García Ascot, Salvador Bacarisse kaj Gustavo Pittaluga. En Katalunio estis la kataluna grupo, kiu prezentiĝis en 1931 laŭ la nomo de Grupo de Artistas Catalanes Independientes formita de Roberto Gerhard, Baltasar Samper, Manuel Blancafort, Ricardo Lamote de Grignon, Eduardo Toldrá kaj Federico Mompou.



La tendencoj de la 27a |


Reale la nomata generacio de la 27a estis grupo nehomogena; kutime oni ordigis lin per paroj aŭ triunuoj. Ekzemple, la poetoj de novpopularismo nome Rafael Alberti kaj Federico García Lorca, ene de serio pli ampleksa klopodis alproksimiĝis al la poeziarto de Gil Vicente kaj de la Romancaro, aŭ al la Kantara Liriko, serĉe de popolaj fontoj kaj de la folkloro de la tradicia liriko.


Aliflanke, estas du profesoroj de hispanlingva filologio kiuj kunhavas komunajn interesojn kaj kiuj eĉ estis amikoj kaj sekvis similajn viv- kaj verk-itinerojn, ĉar ties poetiko estas fundamente jesa kaj optimisma; temas pri Jorge Guillén, kies verko estas enhavata sub la titolo Aire nuestro influita de la nomata pura poezio simia al tiu de Paul Valéry kaj formita de kvin libroj (Cántico, Clamor, Homenaje, ...Y otros poemas kaj Final), kaj Pedro Salinas, la granda ampoeto de la 27a.


La grupo superrealista estas pli multnombra, kun la Nobel-premiito Vicente Aleixandre, eble la plej influa de la generacio dum la lasta duono de la 20a jarcento, kaj Luis Cernuda. Krome aliaj poetoj de la 27a suferis la superrealisman influon kaj trapasis etapojn markite de tiu stetiko: Rafael Alberti, ekzemple, komponis la lastan parton de Sobre los ángeles kaj Sermones y moradas en superrealistaj versikloj kaj Federico García Lorca ricevis ties efikon en Llanto por Ignacio Sánchez Mejías, Poeta en Nueva York kaj la Sonetos del amor oscuro. Superrealistan epokon havis ankaŭ José María Hinojosa ĉe sia La flor de Californía kaj Emilio Prados. Tiuj du laste menciitaj, kun Vicente Aleixandre, kies infanaĝo okazis en Malago, García Lorca, kiu pasis longajn sezonojn ĉe la malaga marbordo, José Moreno Villa kaj Manuel Altolaguirre, konstituas lo nomitan grupon de Malago, formita ĉefe ĉirkaŭ la revuo "Litoral" (marbordo).


Dámaso Alonso kaj Gerardo Diego konstituas la kernon de la malmultaj membroj kiuj restis en Hispanio post la Enlanda Milito. Gerardo Diego kombinis tradicion kaj avangardon (kio povas esti ĝenerale konsiderata kiel la ĉefa generacia trajto), ege varia ankaŭ pri sia temaro, ekde taŭrludado al muziko kaj religiaj sentoj, pejzaĝoj aŭ ekzistadismaj enhavoj.


Ankaŭ samseksemo estis foje porokaza temo, observebla en la verkaro de Luis Cernuda, Aleixandre, Federico García Lorca, Emilio Prados aŭ Juan Gil-Albert, kaj en la verko de la pentristo Gregorio Prieto.



Poetaro |


Membroj de la generacio de la 27a konsiderita amplekse, estus laŭ kronologia ordo:










  • Rogelio Buendía (1891–1969, 78)


  • Valentín Andrés (1891–1982, 91)


  • Pedro Salinas (1891–1951, 60)


  • Juan Guerrero Ruiz (1893–1955, 62)


  • Jorge Guillén (1893–1984, 91)


  • Miguel Valdivieso (1897–1966, 69)


  • Josep Moreno Gans (1897–1976, 79)


  • Antonio Espina (1894–1972, 78)


  • Mauricio Bacarisse (1895–1931, 36)


  • Rafael Laffón (1895–1978, 83)


  • Juan Larrea (1895–1980, 85)


  • Gerardo Diego (1896–1987, 91)


  • Antonio de Lara (1896–1978, 82)


  • José Fernández Montesinos (1897–1972, 75)


  • Agustín Espinosa (1897–1939, 42)


  • Amado Alonso (1897–1952, 55)


  • Gregorio Prieto (1897–1992, 95)


  • Dámaso Alonso (1898–1990, 92)


  • Juan José Domenchina (1898–1959, 61)


  • Concha Méndez (1898–1986, 88)


  • Federico García Lorca (1898–1936, 38)


  • Vicente Aleixandre (1898–1984, 86)


  • Ernesto Giménez Caballero (1899–1988, 89)


  • Edgar Neville (1899–1967, 67)


  • Paulino Masip (1899–1963, 64)


  • Rafael Porlán (1899–1945, 46)


  • Emilio Prados (1899–1962, 63)


  • Rafael Dieste (1899–1981, 82)


  • Francisco Madrid (1900–1952, 52)


  • Juan Chabás (1900–1954, 54)


  • Guillermo de Torre (1900–1971, 71)


  • Alejandro Collantes de Terán (1901–1933, 32)


  • Enrique Jardiel Poncela (1901–1952, 50)


  • Pedro Garfias (1901–1967, 66)


  • Ramón J. Sender (1901–1982, 81)


  • Andrés Carranque de Ríos (1902–1936, 34)


  • Pedro Pérez-Clotet (1902–1966, 64)


  • Rafael Alberti (1902–1999, 97)


  • Luis Cernuda (1902–1963, 61)


  • Felipe Alfau (1902–1999, 97)


  • Luis Amado-Blanco (1903-1975, 71)


  • Agustín de Foxá (1903–1959, 56)


  • Max Aub (1903–1972, 69)


  • José López Rubio (1903–1996, 93)


  • Antonio Oliver (1903–1968, 65)


  • Alejandro Casona (1903–1965, 62)


  • José María Hinojosa (1904–1936, 32)


  • Juan Gil-Albert (1904–1994, 90)


  • Joaquín Romero Murube (1904–1969, 65)


  • José María Souvirón (1904–1973, 69)


  • José María Luelmo (1904–1991, 87)


  • Ernestina de Champourcín (1905–1999, 94)


  • Miguel Mihura (1905–1977, 72)


  • Pedro García Cabrera (1905–1981, 76)


  • Emeterio Gutiérrez Albelo (1905–1969, 64)


  • Manuel Altolaguirre (1905–1959, 54)


  • Francisco Ayala (1906-2009, 103)


  • Luis Cernuda (1906-1977, 71)


  • Rafael de León (1908–1982, 74)


  • Miguel Hernández (1910–1942, 31)


Notoj |




  1. ↑ http://www.materialesdelengua.org/LITERATURA/HISTORIA_LITERATURA/GENERACION27/generacion27_1.htm



Bibliografio |



  • Mainer, José-Carlos, La Edad de Plata (1902–1936). Ensayo de interpretación de un proceso cultural. Madrid: Cátedra, 1983.

  • Díez de Revenga, Francisco Javier, Panorama crítico de la generación del 27, Madrid, Castalia, 1987.

  • Alonso, Dámaso, «Una generación poética (1920–1936)», Poetas españoles contemporáneos, Madrid, Gredos, 1965, págs. 155–177.

  • Anderson, A., El Veintisiete en tela de juicio, Madrid, Gredos, 2006.

  • Diego, Gerardo, Antología de Gerardo Diego. Poesía española contemporánea, Ed. de A. Soria Olmedo, Madrid, Taurus, 1991.

  • Cano, José Luis, La poesía de la generación del 27, Madrid, Guadarrama, 1970.

  • González Muela, Joaquín, El lenguaje poético de la generación Guillén-Lorca, Madrid, Ínsula, 1954.

  • González Muela, Joaquín y Rozas, Juan Manuel, La generación del 27. Estudio y antología, Madrid, Istmo, 1986, 30 ed.

  • Gullón, Ricardo, «La generación poética de 1925», La invención del 98 y otros ensayos, Madrid, Gredos, 1969, págs. 126–161.

  • Rozas, Juan Manuel, La generación del 27 desde dentro (Textos y documentos), Madrid, Alcalá, 1974.

  • Rozas, Juan Manuel, El 27 como generación, Santander, La Isla de los Ratones, 1978.

  • Torre, Guillermo de, Literaturas europeas de vanguardia, Ed. de J. M. Barrera López, Sevilla, Renacimiento, 2001.

  • Ilie, Paul, Los surrealistas españoles, Madrid, Taurus, 1972.

  • Geist, A. L., La poética de la generación del 27 y las revistas literarias: de la vanguardia al compromiso (1918–1936), Barcelona, Labor, 1980.

  • Cernuda, Luis, «Generación de 1925», Estudios sobre poesía española contemporánea, Madrid, Guadarrama, 1957, págs. 181–196.

  • Cirre, J. F., Forma y espíritu de una lírica española (1920–1935), México, Gráficas Panamericana, 1950.



Eksteraj ligiloj |




  • Archivo virtual de la Edad de Plata (Dokumentaro por la studo de la 27a fare de la Residencia de Estudiantes)


  • Poetikoj de la generacio de la 27a (la poetoj de la 27 parolas pri la poezia kreado en siaj versoj)

  • Portalo dediĉita al la 27a

  • Portalo de la Junta de Andalucía dediĉita al la 27a


  • «La generación del 27» (artíkolo)

  • Pri la Generacio de la 27a




-

Popular posts from this blog

What other Star Trek series did the main TNG cast show up in?

Image
.everyoneloves__top-leaderboard:empty,.everyoneloves__mid-leaderboard:empty,.everyoneloves__bot-mid-leaderboard:empty{ margin-bottom:0; } 4 I'm referring to Picard, Riker, Data, Worf, Geordi, Dr. Crusher, Wesley Crusher, Chief O'Brien and family, Deanna Troi, Guinan. I know Picard and Worf show up on DS9, though I haven't seen it myself. I'm curious what happened to the characters after that last episode of TNG? star-trek star-trek-tng share | improve this question edited 10 hours ago Ham Sandwich 6,051 2 25 75 ...
Read more

Berlina muro

Image
La berlina muro ĉe Bethaniendamm, 1986 La berlina muro aŭ simple la muro [1] , nomita ankaŭ "kontraŭfaŝisma remparo" en propaganda lingvo de la iama Germana Demokratia Respubliko, estis parto de la interngermana limo, kiu dividis de la 13-a de aŭgusto 1961 ĝis la 9-a de novembro 1989 okcidentan Berlinon de la orienta parto de la urbo kaj de la ĉirkaŭa tereno de la GDR. Ĝi estis unu el la plej famaj simboloj de la malvarma milito kaj de la disdivido de Germanio. Pli ol simpla muro, la berlina muro estis fakte tuta defendokonstruaĵo kun du muroj, ena malplena strio, rondirvojo, gardturoj kaj alarmsistemoj. Dum la provo transiri la severe garditan limon al okcidenta Berlino multaj homoj estis mortigitaj. La preciza nombro de viktimoj estas pridisputita kaj ne certa; la nombroj anoncataj varias inter 86 kaj 238 mortintoj. La malplifortiĝo de Sovetunio kaj la politiko de liberigo gvidita de Miĥail Gorbaĉov ebligis al la orientgermanoj faligi la 9-an de novembro 1989 l...
Read more

Berlina aerponto

Image
Flugkoridoroj dum la blokado de Berlino La Berlina aerponto estas la provizigo de okcidenta Berlino per aviadiloj fare de la aliancanoj inter la 23-a de junio 1948 kaj la 12-a de majo 1949 dum la blokado de Berlino fare de la sovetia armeo. Enhavo 1 Historio 1.1 La aerkoridoroj 1.2 Unuaj flugoj 1.3 Plibonigo de la aerponto 1.4 Fino de la aerponto 1.5 Rozinbombiloj 1.6 Bilanco 2 Flughavenoj 2.1 Berlino 2.2 Okcidenta Germanio 3 Aviadiloj de la berlina aerponto 4 15-a datreveno de la aerponto 5 Bibliografio 6 Referencoj 7 Eksteraj ligiloj Historio | General Lucius D. Clay, militguberniestro de la usona okupadzono Jam antaŭ la berlina aerponto estiĝis la malgranda aerponto . La estro de la sovetia militadministracio en Germanio, Vasili Daniloviĉ Sokolovski, ordonis la 1-an de aprilo 1948, kiel reago al la konferenco de Londono inter britoj, francoj kaj reprezentantoj de Benelukso pri aligo de Germa...
Read more