Kdjykuj

Instituto pri Politikaj Studoj de Parizo france Institut d’études politiques de Paris
Informoj
fondodato	1872
fondinto	Émile Boutmy
speco	Grand établissement (EPSCP)
lingvo(j)	franca, angla
buĝeto	173 milionoj da eŭroj[1]
ŝtata subvencio	80.5 milionoj da eŭroj[2]
Situo
Geografia situo	48° 51′ 15″ N, 2° 19′ 42″ O48.8541722.328469Koordinatoj: 48° 51′ 15″ N, 2° 19′ 42″ O
urbo	Parizo
lando	Francio
regiono	Francilio
areoj	Parizo (1871), Nancy (2000), Dijon (2001), Poitiers (2001), Menton (2005), Le Havre (2007), Reims (2009)
Estraro
prezidanto	Jean-Claude Casanova
direktoro	Frédéric Mion
Nombroj
nombro de studentoj	12 000[3]
profesoroj-esplorantoj	182[3]
doktoriĝantoj	550[3]
diplomitoj/jaro	1 400 (master)[1]
nivelo	Bakalaŭro+8 (Doktoreco)
Diversaĵoj
fetiĉo	La liono kaj la vulpo
aliĝinta al	Sorbonne Paris Cité, G16+
retejo	http://www.sciences-po.fr/
DEC Situo de Instituto pri Politikaj Studoj en Parizo
v • d • r

La Instituo pri Politikaj Studoj de Parizo (france "Institut d'études politiques de Paris" aŭ "IEP de Parizo"), ofte kromnomita « Sciences Po » aŭ « Sciences Po Paris », estas grand établissement en la sektoro de sociaj sciencoj kaj internaciaj rilatoj. Ankaŭ estas instruoj pri juro, financo, regado de homrimedoj, komunikado, merkatado, ĵurnalismo, urboplanado. La lernejo estas fama pro sia instrukvalito kaj postuloj. La pruvo de tio estas la akcepta procento al la unua lernjaro, kiu estis nur 10 % por la lernkomenco de 2013.

Originanta de la ŝtatigo de la Libera Lernejo pri Politikaj Sciencoj, fondita en 1872 de Émile Boutmy, la IEP de Parizo havas la apartan statuson de "grand établissement", kio ebligas al ĝi tre elektan varbon. Ĝi estas unu el la naŭ Institutoj pri Politikaj Studoj en Francio. La Nacia Fonduso de Politikaj Sciencoj (FNSP) kaj la IEP de Parizo estas jure ligitaj kaj konsistigas la tuton nomitan "Sciences Po".

La IEP de Parizo partneras kun aliaj grandaj institucioj kiaj la Universitato McGill, la London School of Economics, la Universitato de Brita Kolombio, laLibera Universitato Berlino, la Hertie School of Governance de Berlino, la School of International and Public Affairs de la Universitato Kolumbio, Columbia Law School, Harvard Law School, McGill University's Faculty of Law, la Lee Kuan Yew School of Public Policy de la Nacia Universitato de Singapuro, kaj de la universitato de Pensilvanio, la universitato Bocconi de Milano aŭ la Escola superior d'administració i direcció d'empreses (ESADE) de Barcelono.

Organizado |

Statuso |

La enirejo de la 27-a rue Saint-Guillaume.

La Instituto pri Politikaj Studoj de Parizo estas ŝtata organizaĵo kun scienca, kultura kaj profesia tipo per la Dekreto de la 18-a de januaro 1969^[4].

La dekreto de la 10-a de majo 1985^[5] konsentas al ĝi la statuson de "grand établissement" kreita per la leĝo Savary^[6].

La Instituto estas administre kaj finance regata de la Nacia Fonduso de Politikaj Sciencoj, privata fonduso agnoskita kiel publike utila kaj kreita por tio okaze de ĝia ŝtatigo.

De 1950, la direktoro de la Instituto, nun Frédéric Mion, ĉiam estis ankaŭ administranto de la Fonduso. La prezidanto de la Fonduso, nun Jean-Claude Casanova, estas plenrajta membro de la direkta konsilio de la Instituto.

Direktoroj |

De 1950, la direktoro de la IEP de Parizo ĉiam estis administranto de la Nacia Fonduso de Politikaj Sciencoj.

• 
  1945–1947 : Roger Seydoux
  


• 
  1947–1979 : Jacques Chapsal
  


• 
  1979–1987 : Michel Gentot
  


• 
  1987–1996 : Alain Lancelot
  


• 
  1996–2012 : Richard Descoings, kiu estis reelektita en 2011 por 4-a mandato, kiun li ne finis pro morto^[7].


• aprilo 2012–novembro 2012 : Hervé Crès
  


• novembro 2012–marto 2013 : Jean Gaeremynck (provizora administranto)^[8]
  


• ekde marto 2013 : Frédéric Mion
  

Historio |

Originoj |

Medalo de Émile Boutmy fondinto kaj direktoro de la Libera Lernejo pri Politikaj Sciencoj fare de Oscar Roty

La IEP de Parizo oriiginas el la Libera Lernejo pri Politikaj Sciencoj, kromnomita « Sciences Po Parizo », privata organizaĵo fondita en 1872 de Émile Boutmy.

Aliaj Institutoj pri Politikaj Studoj estis kreitaj poste en aliaj grandaj urboj en Francio.

1996 ĝis 2012 : la erao Descoings |

La enireja halo de Sciences Po, kromnimita la péniche esperante "la barĝo")

2012 : malfacila sukcedo kaj kontestado de la administraj kaj lernaj direktojn |

Sekve de la morto de Richard Descoings, Hervé Crès, vicdirektoro, estis nomumita provizora administranto de Sciences-Po Parizo^[9]. Li estis elektita por tiu posteno la 30-an de oktobro 2012 de la Direkta Konsilio^[10].

Sekve de kontrolo farita inter fino de 2011 kaj junio 2012, la Revizora Kortumo severe kritikis la estraron de la IEP pro ties financa regado, aparte ekde la « jaroj Descoings ».

Ŝlosilaj nombroj^[11] |

• 9 600 studentoj el kiuj 42 % da eksterlandanoj el preskaŭ 52 landoj ;


• 450 doktoriĝantoj ;


• 190 esplorantoj kaj instruistoj-esplorantoj ;


• buĝeto de 145 milionoj da eŭroj

Internacia rango |

Por 2014-2015, la QS World Ranking lokigas Sciences Po Parizo je la 13-a rango inter la plej bonaj universitatoj en la mondo en la sektoro politika scienco, internaciaj rilatoj kaj sociologio^[12] kaj je la 222-a loko en la ĝenerala listo.

Deposte 2000, les campus internationaux du Balotantaro universitaire de Sciences Po proposent le Bachelor de Sciences Po enrichi de un projet pédagogique centré sur les études de une zone géographique :

Universitataj areoj en Nancy : Eŭropo - Francio - Germanio |

Kreita en 2000 en la urbo Nancy, ĝi estas la unua universitata areo en regiono, la franca-germana eŭropa universitata areo fakiĝis pri francaj-germanaj rilatoj kaj la eŭropa projekto ; duono el la studentoj estas germanparolantoj kaj duono francparolantoj. Estas du kursaroj : trilingva kursaro (franca, germana, angla) kaj dulingva kursaro (germana kaj angla) kun intensaj kursoj de franca lingvo. Je apartaj kondiĉoj, estas ankaŭ kursoj de araba, hispana, itala, sveda aŭ rusa lingvoj. Tiu kursaro, kiu ekzistas ekde 2000, akceptas centon da studentoj kaj estas nun estrata de François Laval.

Lernejoj |

Preparado al administraciaj konkursoj |

La preparado al administraciaj konkursoj estas ekde la fino d ela 19-a jc unu el la historiaj funkcioj de la organizaĵo, kiu produktas grandan parton se ne la tuton de la akceptitoj de iuj administraciaj konkursoj.

Honordoktoroj |

Nur escepte, ili estas atribuitaj.

• En 1989, ĝi estis atribuita al :
  
  
  
  • 
    Henry Ehrmann (Dartmouth College) ;
  
  
  • 
    Albert Hirschman (universitato de Princeton) ;
  
  
  • 
    Sergio Romano (ambasadoro).
  
  
  
  

• En 1993, ĝi estis atribuita al :
  
  
  
  • 
    Boutros Boutros-Ghali (eksa ĝenerala sekretario de Unuiĝintaj Nacioj) ;
  
  
  • 
    Karl Dietrich Bracher (Rejna Universitato Frédéric-Vilhelmo de Bonn) ;
  
  
  • 
    Alexandre Lamfalussy (Banko por Internacia Kontoreguligo) ;
  
  
  • 
    Theodore Lowi (universitato Cornell) ;
  
  
  • 
    Charles Tilly (universitato de Nov-Jorko).
  
  
  
  

• En 2006, ĝi estis atribuita al :
  
  
  
  • 
    Robert O. Keohane (universitato de Princeton) ;
  
  
  • 
    Peter A. Hall (universitato Harvard) ;
  
  
  • 
    Mario Monti (universitato Bocconi de Milano) ;
  
  
  • 
    Mark Granovetter (universitato Stanford) ;
  
  
  • 
    Horst Möller (Institut d'histoire contemporaine de Munich) ;
  
  
  • 
    Edmund Phelps (universitato Columbia).
  
  
  
  

• En 2009, ĝi estis atribuita al :
  
  • 
    Václav Havel.
  
  

• En 2011, ĝi estis atribuita al :
  
  
  
  • 
    Luiz Inácio Lula da Silva ;
  
  
  • 
    Helen Wallace (London School of Economics and Political Science) ;
  
  
  • 
    Duncan Kennedy (Jura Fakultato de Harvard).
  
  
  
  

Lernintoj |

Jen kelkaj lernintoj, kiuj karieris en politiko, la supra ŝtatoficistaro]], la amaskomunikloj, en entreprenoj, en arto aŭ en literaturo.

Prezidanto de Respubliko |

• 
  François Hollande (2012–)


• 
  Nicolas Sarkozy (2007–2012) : studento sed sen diplomo


• 
  Jacques Chirac (1995–2007)


• 
  François Mitterrand (1981–1995)


• 
  Georges Pompidou (1969–1974)

Ĉefministro |

• 
  Dominique de Villepin (2005–2007)


• 
  Lionel Jospin (1997–2002)


• 
  Alain Juppé (1995–1997)


• 
  Édouard Balladur (1993–1995)


• 
  Michel Rocard (1988–1991)


• 
  Jacques Chirac (1986-1988/1974-1976)


• 
  Laurent Fabius (1984–1986)


• 
  


• 
  Raymond Barre (1976–1981)


• 
  Jacques Chaban-Delmas (1969–1972)


• 
  Maurice Couve de Murville (1968–1969)


• 
  Georges Pompidou (1962–1968)


• 
  Michel Debré (1959–1962)

Vidu ankaŭ |

Vidu ankaŭ |

• 
  Franca eduka sistemo, Superaj studoj en Francio, Instituto pri Politikaj Studoj
  


• Nacia Lernejo pri Administrado


• Nacia Instituto pri Teritoriaj Studoj


• 4-a bataliono de la Speciala Milita Lernejo de Saint-Cyr

Eksteraj ligiloj |

• 
  france Oficiala interretejo de la Instituto pri Politikaj Studoj de Parizo
  


• 
  france Oficiala interretejo de la Asocio de Sciences Po (La Asocio de la lernintoj de Sciences Po Parizo)
  


• 
  La statuso de Sciences Po : la dueco FNSP / IEP de Parizo, eltiraĵo de la komentoj de Sciences Po pri la raporto de la Revizora Kortumo rilata al regado de 1995 ĝis 2001, publikigita la 14-an de novembro 2003.

Bibliografio |

• 
  « De la noblesse médiatique : la formation des journalistes selon Sciences Po », Acrimed, oktobro 2003.


• 
  Richard Descoings, Sciences Po. De la Courneuve à Shanghai Richard Descoings#Publications, antaŭparolo de René Rémond, Presses de Sciences Po, Parizo, 2007 (ISBN 2-7246-0990-5)
  


• 
  Jacques Chapsal, « L'Institut de études politiques de l'Université de Parizo », Annales de la Universitato de Parizo, n° 1, 1950


• 
  Jacques Chapsal, L'École et la guerre : la transformation de son statut, en Pierre Rain, L'École libre des sciences politiques, Nacia Fonduso de Politikaj Sciencoj, Parizo, 1963
  

Gazetaro |

• « Quand Descoings fait auditer Sciences-po, c'est par un de ses profs », Marianne 2, la 21-an de junio 2010.


• « Sciences-Po : une stratégie de communication qui élimine les questions gênantes », Mediapart, la 16-an de oktobro 2009.


• « Ce qui ne se dit jamais sur Sciences-Po kaj les médias », Marianne, la 13-an de januaro 2010.


• « Sciences-Po : un “new management” version “management de la peur” », Mediapart, la 15-an de oktobro 2009.


• « Sciences-Po : une vertigineuse course aŭ financements », Mediapart, la 14-an de oktobro 2010.


• « Sciences-Po : bienvenue en la Cour du reĝo Richard ! », Mediapart, la 13-an de oktobro 2009.


• « Richard Descoings ou la loterie des pauvres », Marianne 2, la 15-an de januaro 2009.


• « À quoi mène vraiment Sciences Po ? », L'Express, la 3-an de novembro 2011.

Notoj kaj referencoj |

	Portalo pri altaj lernejoj
	Portalo pri Parizo