Kdjykuj

Nicholas de Clémanges (1362-1437)
Opera omnia qua'... eldonita de Iohannes Martini Lydius (1577-1643)
Persona informo
Naskiĝo	1363 en Ĉampanjo,  Francio
Morto	1437 en Parizo,  Francio
Lingvoj	latina lingvo • meza franca lingvo [#]
Ŝtataneco	Francio [#]
Alma mater	Universitato de Parizo
Profesio
Profesio	filozofo • teologo [#]
[#]	Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Nicolas Poillevilain (1363-1437) (* Ĉampanjo, en la 1363 - Parizo, en la 1437) estis franca humanisto kaj teologo.

Biografio |

Li studis en la Kolegio de Navaro de la Universitato de Parizo kaj en 1380 ricevis sian diplomon pri licencio, kaj poste li akiris sian gradon kiel Majstro pri Artoj. Liaj profesoroj pri teologio estis Jean de Gerson kaj Pierre d'Ailly, kaj en 1393 li ricevis sian diplomon kiel Bakalaŭro pri Teologio. En 1391 li komencis instrui en la universitato kaj en 1393 li estis nomumita ties rektoron, posteno kiun li okupis ĝis 1395. La eklezio tiam agitiĝis pro la Orienta Skismo kaj tri metodoj estis proponitaj por restarigi la pacon: kompromiso, konsento kaj ĝenerala koncilio. El 1380 ĝis 1394 la Universitato de Parizo defendis ian ĝeneralan koncilion. En 1394, alia tendenco manifestiĝis, tio estas, kaj Bonifaco la 9-a kaj Klemento la 7-a estis konsideritaj respondecaj por la kontinuado de la skismo, kaj iliaj eksiĝoj estis dekretita kiel propono por konkerado de la paco.

Tion celinte, letero estis skribita al la reĝo Karlo la 6-a de tri el la plej notindaj masjtroj de la universitato, Pierre d'Ailly, Gilles Deschamps (1350-1413)^[1], kaj Nikolas Clamanges. La du unuaj preparis la tekston, al kiu Clémanges donis la ciceronan elegantecon de la formo. La letero malsukcesis kaj al la universitato estis ordonita sin deteni el postaj diskutadoj. Clémanges, devigite rezigni la rektorecon de la universitato, tiam fariĝis kanoniko kaj dekano de la preĝejo de Sankta Klodoaldo (1395), kaj pli malfrue kanoniko kaj kasisto de la ĉapitro de Langres^[2].

La antipapo Benedikto la 13-a, kiu admiris lian latinan stilon, nomumis lin kiel sia sekretario en 1397, do, li restis en Avignon ĝis 1408, kiam li forlasis la papon kaŭze de lia konflikto kun Karlo la 6-a. Clémanges tiam retiriĝis al la Kartuziana Monaĥejo de Valfonds kaj pli malfrue al Fontain-du-Bose. Dum tiuj du retiriĝoj li verkis siajn plej bonajn traktatojn: "De Fructu eremi" (dediĉita al Pierre d'Ailly), "De Fructu rerum adversarum", "De novis festivitatibus non instituendis", kaj "De studio theologico", kie en ĉi tiu lasta verko li elmontras sian malplezuron pri la skolastika metodo en la filozofio. En 1412, li reiris al Langres, kie li estis elektita arkidiakono de Bayeux^[3]. Lia parolo estis sinsekve aŭdita en la Koncilio de Konstanco (1414) kaj en Chartres (1421), kie li defendis la "liberecojn" de la gaŭla eklezio. En 1425, li instruadis retorikon kaj teologion en la Kolegio de Navaro, kie, plej probable, li mortis.

Al Clémanges oni ankaŭ kreditas la aŭtorecon de la verko "De corrupto Ecclesiae statu", unuafoje eldonita de Cordatus kaj Hutten, en 1513, kie li faras perfortan atakon sur la moraleco kaj disciplino de la tiama eklezio. En tiuj kazoj li kelfoje estas konsiderita ia reformisto same kiel John Wyclif kaj Jan Hus. Schubert, tamen, en sia libro "Ist Nicolaus von Clémanges der Verfasser des Buches De corrupto Ecclesiae statu?"^[4] (Grossenhain, 1882; Lepsiko, 1888) montris ke, kvankam tiu verko estis samtempa, Clémanges tute ne estas la aŭtoro de tiu verko. Liaj manuskriptoj estis eldonitaj en du volumoj de Johannes Martinus Lydius (1577-1643) ^[5], iu protestanta ministro el Frankfurto ĉe Majno (Lejdeno, 1613).

Verkoj |

• De corrupto Ecclesiae statu, kuneldonistoj: Eubulus Cordatus^[6], Ulrich von Hutten 1519
  


• 
  De Fructu eremi (dediĉita al Pierre d'Ailly)


• De Fructu rerum adversarum


• 
  Nicolai de Clame[ngiis, De lapsu et reparatione justitiæ libellus: Eivsdem ...] 1520
  


• De materia schismatis


• De novis festivitatibus non instituendis.


• 
  De ruina et reparacione Ecclesie (traktaĵo pri la misuzoj kaj kruelegaĵjoj de la tiama eklezio). Ĉi-verko estis tradukita en 1564, ene de la kunteksto de la Protestanta Reformacio de Jean Crespin (1520-1572)^[7], en Ĝenevo, kaj enigita el na Indekso de malpermesitaj libroj de la Katolia Eklezio.
  


• De studio theologico


• De temperantia prælatorum


• Oratio paraenetica In pressuras Ecclesie 1521
  


• Speculum Ecclesiae pontificiae. Nicolaus Clemangis,... de corrupto Ecclesiae statu. Huic accesserunt duae ejusdem epistolae super materia Concilii generalis ; tractatus Petri de Aliaco,... de reformatione Ecclesiae Concilio Constantiensi oblatus, aliaque ex D. Gersono, Bernardo, Johanne Sarisburiensi... et aliis, ejusdem argumenti ad detegendam Ecclesiae pontificiae foeditatem, collecta et edita opera et studio Edwardi Bulklei,.... 1606
  


• 
  Tractatus de modo generalis Concilii celebrandi ... Concilium delectorum ... - 1671 Guillelmus Durand, Pierre d'Ailly, Gentian Hervet


• Tractatus magistri Nicolai de Clamēgiis super exhortatione peccatoris ad penitenciam 1498
  

Literaturo |

• New Advent


• Treccani.it


• WorldCat Identities


• GluedIdeas.com


• Nicolas de Clemanges: sa vie et ses écrits, Adolphe Müntz, 1846


• 
  Humanism - New Advent


• 
  rodin.org.mx - El cisma de Ocidente


• 
  Histoire de la ville et de tout le diocèse de Paris par M. l'abbé Lebeuf - Jean Lebeuf 1754
  


• DBNL

Vidu ankaŭ |

• 
  Johannes Martinus Lydius (1577-1643) ^[5]
  


• 
  Jean Muret (1799-1877)^[8]
  


• 
  Jean Gerson (1363-1429)


• 
  Jan Hus (1371-1415)


• 
  John Wyclif (1320-1384)

Referencoj |

Rilataj artikoloj troviĝas en Portalo pri Homoj