Paŝtelo
Paŝtelkrajonoj.
Ludoviko la 15-a portretita paŝtele de Quentin de La Tour en 1748.
La arto de paŝtelo apartenas al la nomataj sekaj teknikoj de pentrarto, ĉar diference de la pentratro je oleo aŭ je akvarelo, ĝi ne uzas ajnan solvaĵon kaj oni aplikas rekte sur la laborsurfaco. Kiel pentrobazo oni uzas bonkvalitan paperon, de specifa dikeco, de koloro neŭtra ne blanka kaj de ioma rugeco.
Laŭ Francisko Azorín paŝtelo estas Pentro farita per pulvorigitaj krajonoj.[1] Li indikas etimologion el la greka paste (paŝto) kaj de tie la latina pasta, pastillus. Kaj li aldonas la terminon paŝtelkrajono, por tipa speciala kolorilo por pentri paŝtele.[2]
Notoj |
↑ Francisko Azorín, arkitekto, Universala Terminologio de la Arkitekturo (arkeologio, arto, konstruo k. metio), Presejo Chulilla y Ángel, Madrido, 1932, paĝo 159.
↑ Azorín, samloke.
