La Theater in der Leopoldstadt aŭ Leopoldstädter Theater (germane por: Teatro en Leopoldstadt) estis malnova viena antaŭurba teatro en la 2-a urbodistrikto viena.
Enhavo
1Historio
2Repertuaro
3La plej konataj aktoroj
4Dramverkistoj
5Literaturo
Historio |
Ĝi malfermiĝis fare de la unua direktoro Karl Marinelli en la 1781-a jaro. Pro financaj kialoj en la 30-aj jaroj de la 19-a jarcento la teatro estis vendata al Carl Carl, kiu estis gvidanta ĝin paralele al la Theater an der Wien. En 1847 la malnova teatrejo malkonstruiĝis kaj rekonstruiĝis laŭ la planoj de la arĥitektoj Eduard van der Nüll kaj August Siccard von Siccardsburg por esti inaŭgurita poste solene sub la nomo de Carltheater. Ĝi komplete ruiniĝis dum la Dua Mondmilito.
Repertuaro |
Vienaj burleskaj komedioj kaj farsoj
Teatraĵoj pri rabistoj kaj soldatoj
Parodioj kaj teatraĵoj kun kanto
La plej konataj aktoroj |
Johann Joseph La Roche
Anton Hasenhut
Ignaz Schuster
Ferdinand Raimund (ekde 1821 ankaŭ reĝizoro, 1828-30 teatrodirektoro)
Johann Nestroy
Wenzel Scholz
Triopo de komikistoj: Karl Blasel, Josef Matras kaj Wilhelm Knaack
Therese Krones
Dramverkistoj |
Karl Hensler (post la morto de Marinellis ĝis 1816 teatrodirektoro)
Joachim Perinet
Franz Gewey
Ferdinand Kringsteiner
Joseph Gleich
Karl Meisl
Ferdinand Raimund
Johann Nestroy
Friedrich Kaiser
Wenzel Müller (muzikzorganto ĉefa)
Literaturo |
Helene Grund, Das Leopoldstädter 'Kasperltheater' 1781 bis 1803, disertacio, Vieno 1921
Franz Hadamowsky, Das Theater in der Leopoldstadt von 1781 bis 1860, 1934
Leopold Tatzer, Das alte Leopoldstädter Theater (1781-1847), (Wiener Schriften 24), eldonejo Jugend und Volk, Vieno1966, p. 208-225
Edith Futter: Die bedeutendsten Schauspielerinnen des Leopoldstädter Theaters in der Zeit von 1800 bis 1830, eldonejo Notring, Vieno 1970, (=Dissertationen der Universität Wien vol. 48).
.everyoneloves__top-leaderboard:empty,.everyoneloves__mid-leaderboard:empty,.everyoneloves__bot-mid-leaderboard:empty{ margin-bottom:0;
}
4
I'm referring to Picard, Riker, Data, Worf, Geordi, Dr. Crusher, Wesley Crusher, Chief O'Brien and family, Deanna Troi, Guinan. I know Picard and Worf show up on DS9, though I haven't seen it myself. I'm curious what happened to the characters after that last episode of TNG?
star-trek star-trek-tng
share | improve this question
edited 10 hours ago
Ham Sandwich
6,051 2 25 75
...
Flugkoridoroj dum la blokado de Berlino La Berlina aerponto estas la provizigo de okcidenta Berlino per aviadiloj fare de la aliancanoj inter la 23-a de junio 1948 kaj la 12-a de majo 1949 dum la blokado de Berlino fare de la sovetia armeo. Enhavo 1 Historio 1.1 La aerkoridoroj 1.2 Unuaj flugoj 1.3 Plibonigo de la aerponto 1.4 Fino de la aerponto 1.5 Rozinbombiloj 1.6 Bilanco 2 Flughavenoj 2.1 Berlino 2.2 Okcidenta Germanio 3 Aviadiloj de la berlina aerponto 4 15-a datreveno de la aerponto 5 Bibliografio 6 Referencoj 7 Eksteraj ligiloj Historio | General Lucius D. Clay, militguberniestro de la usona okupadzono Jam antaŭ la berlina aerponto estiĝis la malgranda aerponto . La estro de la sovetia militadministracio en Germanio, Vasili Daniloviĉ Sokolovski, ordonis la 1-an de aprilo 1948, kiel reago al la konferenco de Londono inter britoj, francoj kaj reprezentantoj de Benelukso pri aligo de Germa...
La berlina muro ĉe Bethaniendamm, 1986 La berlina muro aŭ simple la muro [1] , nomita ankaŭ "kontraŭfaŝisma remparo" en propaganda lingvo de la iama Germana Demokratia Respubliko, estis parto de la interngermana limo, kiu dividis de la 13-a de aŭgusto 1961 ĝis la 9-a de novembro 1989 okcidentan Berlinon de la orienta parto de la urbo kaj de la ĉirkaŭa tereno de la GDR. Ĝi estis unu el la plej famaj simboloj de la malvarma milito kaj de la disdivido de Germanio. Pli ol simpla muro, la berlina muro estis fakte tuta defendokonstruaĵo kun du muroj, ena malplena strio, rondirvojo, gardturoj kaj alarmsistemoj. Dum la provo transiri la severe garditan limon al okcidenta Berlino multaj homoj estis mortigitaj. La preciza nombro de viktimoj estas pridisputita kaj ne certa; la nombroj anoncataj varias inter 86 kaj 238 mortintoj. La malplifortiĝo de Sovetunio kaj la politiko de liberigo gvidita de Miĥail Gorbaĉov ebligis al la orientgermanoj faligi la 9-an de novembro 1989 l...
